Love... Hurts...

"Hey Belle, lang geleden! Hoe gaat het?", vragen ze mij meteen als ze mij zien. Het is dan ook alweer 5 weken geleden.
"Het gaat wel... Of beter: het rolt", zeg ik met een flauwe lach.

Ik lieg als ik zeg dat het wel gaat, binnenin vreet het serieus aan mij en ga ik stilletjes kapot. Ik voel mij leeg, iedere dag meer en meer.
Twintig dagen nu al, en ik kan het nog steeds niet aanvaarden en geloven. Will Tura zong het destijds zo mooi: "Ik ben zo eenzaam zonder jou", "niets kan mij binden aan mijn vrienden". Ook al doen ze zo hun best om er voor mij te zijn...
Ik mis je, elke dag meer en meer, verschrikkelijk gevoel.
Ik mis onze gezellige avondjes in de zetel of in bed, in elkaars armen naar een film kijken of gewoon genieten van elkaar en van het moment. Doelloos rondrijden in de haven, de weekendjes in de Ardennen en de weken aan zee. De kleinste dingen die we samen deelden.
Het gevoel dat hetgeen wij hadden voor eeuwig was... Ik zag het al helemaal voor mij. Het was gewoon perfect. Nooit ruzie of woorden, of toch niks vermeldenswaardig.
Nooit eerder had ik dit gevoeld of meegemaakt, dolgelukkig dat er iemand op deze bol rondliep die mij aanvaarde zoals ik ben en mij graag zag.
Ik zou het nooit meer loslaten, jou nooit meer loslaten.
En nu...
...Nu moet ik wel. Alles laten gaan waar ik zo voor gevochten heb en zoveel tranen voor gelaten heb.
Het moet.

En op de moment dat het mij lijkt te lukken, dat ik het begin te aanvaarden valt alles weer in elkaar. Vandaag, op kerstdag.
Ik vraag me af waar je bent, wat je eet, waar je aan denkt. Of je aan mij denkt? En of je sinds die dag nog wel eens in het fotoboek hebt gekeken, of in ons boekje hebt gelezen...?!
Ik sla mezelf voor de kop, en weet dat 'k aan die dingen beter niet kan denken.
Maar het is zo moeilijk, zo verdomd moeilijk.

Zoals gewoonlijk moest ik dit weer van me kunnen afschrijven... Of het ook deze keer zal helpen is nog maar de vraag.
Ik mis mijn sjoebie verschrikkelijk, en alle kleine dingen waar ik mij wel eens aan durfde ergeren.
Ergens koester ik de stille hoop dat de liefde voor mij terugkomt, maar misschien is het wel hoop tegen beter weten in...
Zoals een sprookje... Er is altijd wel een zwarte passage, maar het loopt steeds goed af.
Ik hou, na alles, nog steeds van jou. Nog meer dan toen, misschien wel voor altijd, zoals ik destijds heb beloofd.

De wereld van Belle is niet altijd rozegeur en maneschijn...

"Wadisda?"

"Zonen blog, wadisda?", die vraag kreeg ik vandaag voorgeschoteld...
Voor iemand die zich enkel in boeken en vrouwenblaadjes (met name de Libelle) stort, mijn computeranalfabetische (dat zal ik later wel eens verduidelijken) moeder dus, is dit een zeer normale vraag. :-)

En wat is nu juist zo'n blog? Wel, ik heb het eens moeite gedaan en heb het opgezocht op wikipedia: "Een weblog, of ook wel blog, is een website die regelmatig - soms meerdere keren per dag - vernieuwd wordt en waarop de geboden informatie in chronologische volgorde (op datum) wordt weergegeven. De auteur biedt in feite een logboek van informatie die hij wil delen met zijn publiek, de bezoekers van zijn weblog. Meestal gaat het hier om tekst, het kan ook om foto's (een fotoblog), video (vlog) of audio (podcast) gaan."
Simpel, toch?
Het is eigenlijk, in de meeste gevallen, de leuke hedendaagse vorm van het eeuwenoude dagboek met slotje.

Nu kan je je nog de vraag stellen waarom in godsnaam iemand zo'n blog wil maken? Omdat het een rage is, en omdat iedereen het doet? Om je mening over de huidige maatschappij kenbaar te maken? Om verveling tegen te gaan? Om om om...?
Ik heb een blog omdat het gewoon pure fun is... En omdat ik ook wel graag schrijf. Ik studeer niet voor niets journalistiek he!?

Ik zou uren over mezelf kunnen schrijven, wat voor een geweldig toffe madam ik wel ben met een apart gevoel voor humor en met de nodige portie verstand.
...Maar, wees gerust, dat ga ik jullie besparen!
'k Ga wel schrijven over de dingen die mij bezighouden, waar ik
's nachts wel eens van wakker durf te worden, over de leuke mensen in mijn leven, de rare kronkels in mijn hersenen,...
Kortom: De wereld van Belle!

Voor een monument...

Vorig seizoen stonden we met één been in 2e klasse en gaf niemand nog een cent voor de kansen van de Sportkring…

…Tot die onbekende Nederlander op het toneel verscheen. Een man wiens enthousiasme en groot hart meteen heel de Lierse familie in zijn greep had, en weer voor de nodige portie kracht en vertrouwen zorgde om voor iedere match en voor ieder punt te vechten als leeuwen.

We stonden voor een quasi onmogelijk opdracht, maar, maar liefst 24 punten werden in de terugronde gehaald, de laatste match van het seizoen werd gewonnen… Maar Beveren stak er in de laatste 2 minuten nog een stokje voor en we konden nog enkele weken meer zwoegen. De zware eindronde werd met succes afgerond, en de supporters gaven hun onvoorwaardelijke steun aan de ploeg en aan een geweldig man die ons mee in 1ste klasse heeft gehouden. Misschien niet met zijn tactisch inzicht, maar des te meer met zijn aanstekelijk enthousiasme.

Na een korte rustpauze begon Lierse hoopvol en met volle moed terug aan het nieuwe seizoen. Met de, zo goed als, gloednieuwe spelerskern trokken we weer ten strijde. Enkele maanden later blijkt dat deze spelerskern geen kwaliteit in huis heeft en dat het alweer een ontzettend moeilijk seizoen zal zijn voor de Liersesupporters. Troosteloos laatste staan met een magere 2 op 36, troosteloos moeten toekijken hoe Lierse alweer verliest met een spelersgroep die niet beter kan dat hetgeen ze laten zien. Of niet laten zien… Besluit: Kwantiteit, maar verre van kwaliteit! Het bestuur gaat duidelijk serieus in de mist op sportief gebied.

4-0 verliezen op STVV… 45 minuten na de match staan de supporters nog te zingen en te springen en scanderen ze de naam van onze trainer (Voor mij is René nog steeds onze trainer). Zelfs na zo’n wanvertoning en na alweer een verlies blijft 90% van de trouwe Lierse aanhang René voor de volle 100% steunen. Een aanhang waar we terecht fier op mogen, en moeten zijn!

Ik kon het amper geloven toen ik het bericht kreeg dat onze trainer de club verlaat… Ik krijg een krop in de keel en laat me van mijn ‘woessie kant’ zien als ik alle reacties lees, en als ik bedenk dat we een grote Meneer verliezen. Voor mij is René een monument, en dat zal altijd zo blijven. Ik besef dat het voor hem de laatste weken ontzettend zwaar moet geweest zijn, en dan vooral zaterdag. Ik probeer, ik zeg wel probeer, me dan ook neer te leggen bij zijn beslissing. (en bij die van het bestuur) Of het de oplossing is? Wat mij betreft: een duidelijk neen! Voor mij is 2e klasse een feit en zou men eventuele ‘versterkingen’ mogen weglaten en bouwen aan een nieuwe ploeg naar volgend seizoen toe. Met René aan het roer had het perfect geweest. Ik blijf, uiteraard, hopen op beterschap…

Ik hoop dat de voltallige spelerskern er zaterdag voor vecht als leeuwen, zoals René zou vechten. Ze zijn het hem en ons verschuldigd!

Ik ga je enthousiasme en nuchterheid missen, je ‘gehuppel’ naast het veld…

Ik ga de ‘mens’ René Trost missen! Je hebt jezelf in het hart van elke Liersesupporter genesteld, voor altijd. Bedankt voor de ontzettend mooie tijd, en voor je steeds bemoedigende woorden in moeilijke tijden.

Trainer, tot snel!