Love... Hurts...

"Hey Belle, lang geleden! Hoe gaat het?", vragen ze mij meteen als ze mij zien. Het is dan ook alweer 5 weken geleden.
"Het gaat wel... Of beter: het rolt", zeg ik met een flauwe lach.

Ik lieg als ik zeg dat het wel gaat, binnenin vreet het serieus aan mij en ga ik stilletjes kapot. Ik voel mij leeg, iedere dag meer en meer.
Twintig dagen nu al, en ik kan het nog steeds niet aanvaarden en geloven. Will Tura zong het destijds zo mooi: "Ik ben zo eenzaam zonder jou", "niets kan mij binden aan mijn vrienden". Ook al doen ze zo hun best om er voor mij te zijn...
Ik mis je, elke dag meer en meer, verschrikkelijk gevoel.
Ik mis onze gezellige avondjes in de zetel of in bed, in elkaars armen naar een film kijken of gewoon genieten van elkaar en van het moment. Doelloos rondrijden in de haven, de weekendjes in de Ardennen en de weken aan zee. De kleinste dingen die we samen deelden.
Het gevoel dat hetgeen wij hadden voor eeuwig was... Ik zag het al helemaal voor mij. Het was gewoon perfect. Nooit ruzie of woorden, of toch niks vermeldenswaardig.
Nooit eerder had ik dit gevoeld of meegemaakt, dolgelukkig dat er iemand op deze bol rondliep die mij aanvaarde zoals ik ben en mij graag zag.
Ik zou het nooit meer loslaten, jou nooit meer loslaten.
En nu...
...Nu moet ik wel. Alles laten gaan waar ik zo voor gevochten heb en zoveel tranen voor gelaten heb.
Het moet.

En op de moment dat het mij lijkt te lukken, dat ik het begin te aanvaarden valt alles weer in elkaar. Vandaag, op kerstdag.
Ik vraag me af waar je bent, wat je eet, waar je aan denkt. Of je aan mij denkt? En of je sinds die dag nog wel eens in het fotoboek hebt gekeken, of in ons boekje hebt gelezen...?!
Ik sla mezelf voor de kop, en weet dat 'k aan die dingen beter niet kan denken.
Maar het is zo moeilijk, zo verdomd moeilijk.

Zoals gewoonlijk moest ik dit weer van me kunnen afschrijven... Of het ook deze keer zal helpen is nog maar de vraag.
Ik mis mijn sjoebie verschrikkelijk, en alle kleine dingen waar ik mij wel eens aan durfde ergeren.
Ergens koester ik de stille hoop dat de liefde voor mij terugkomt, maar misschien is het wel hoop tegen beter weten in...
Zoals een sprookje... Er is altijd wel een zwarte passage, maar het loopt steeds goed af.
Ik hou, na alles, nog steeds van jou. Nog meer dan toen, misschien wel voor altijd, zoals ik destijds heb beloofd.

De wereld van Belle is niet altijd rozegeur en maneschijn...